RSS

piątek, 29 października 2010

"Zamek z piasku, który runął" Stieg Larsson

Jestem szczęśliwą posiadaczką wiedzy dalszych losów Lisbeth Salander, dziewczyny nieprzystosowanej do zycia w społeczeństwie, dziwnej a zarazem niebezpiecznej dla wielu ...
Trzeci tom Millennium zaczyna się od momentu, gdy Lisbeth i jej ojciec Zalachenko znajdują się w szpitalu, ona z dziurą w głowie, on z ogromna raną twarzy po wbitej łopacie. Leżą w sąsiadujących pokojach i na tyle na ile pozwala stan zdrowia nienawidzą się nawzajem i kombinują jak dokonać dzieła.
Mikael Blomkvist stara się bardzo pomóc dziewczynie, jest to o tyle trudne, że dostęp do niej ma tylko policja, prokurator i siostra Blomkvist'a, która jest jej adwokatem, ale ona nie chce rozmawiać z Mikael'em.
Zamek z piasku... to powieść, w której pokazana jest Szwecja polityczna, gdzie działają służby bezpieczeństwa kraju, gdzie manipuluje się opinią społeczną i dostarcza się wiedzy takiej i tylko takiej, by była ona po myśli tych, którzy mogą wszystko.
Czytając tę część miałam nieodparte wrażenie, że ja też żyję w takim kraju ... i nie jest to Szwecja.Tam, po opublikowaniu materiałów Blomkvist'a, które nie tylko oczyściły z zarzutów Lisbeth, ale również pokazały spisek "sekcji" ten przysłowiowy zamek runął, a tu w naszym kraju ... mimo całego świństwa, nagonki, manipulacji wszystko zostanie po staremu.
Wracając do powieści. Salander nadal grozi śmierć, bo mocodawcy, którzy wsadzili ja do wariatkowa, by chronić szpiega Zalachenkę, teraz chcą ja uciszyć.Na szczęście pomysłowość dziennikarza - detektywa jest nieograniczona, dzięki czemu dziewczyna uzyskuje dostęp do internetu i komputerów osób, z którymi chce walczyć, do tego jej przyjaciele hakerzy i staje się ona źródłem wiedzy dla Blomkvist'a, policji, wydziałów służb, które chcą rozwikłać zagadkę.
Lisbeth przestała być w tej części postacią pierwszoplanową, jej miejsce zajęli politycy, służby specjalne, media, które sprytnie manipulowane przekazują społeczeństwu taki obraz, jakiego życzą sobie ci, którzy mają władzę.W tej książce świetnie pokazane jest jak ogromną siłą są media.
Prawdę mówiąc przeraziła mnie ta książka i jej wydźwięk polityczno- medialny. Chciałabym, aby takie "zamki" i u nas runęły.Cieszę się, że Salander może spróbować ułożyć sobie życie w spokoju i szczęśliwie.Zżyłam się z nią ;)))

Larsson Stieg : Zamek z piasku, który runął. Millennium. Warszawa : Czarna Owca, 2009, 800 s.

piątek, 22 października 2010

100 książek, które musisz przeczytać przed śmiercią

Jakie książki trzeba poznać przed śmiercią? Klasykę czy modne bestsellery? Próba stworzenia listy najważniejszych książek zawsze jest niedoskonała. Ale warto próbować. Oto lista zaproponowana przez "Wirtualną Polskę".
1. Biblia - Pismo Święte
2.
Lewis Carroll, Alicja w krainie czarów
3.
H.Ch.Andersen, Baśnie
4.
Douglas Adams, Autostopem przez galaktykę
5.
Fiodor Dostojewski, Biesy
6. Guenter Grass, Blaszany bębenek
7. J.D. Salinger, Buszujący w zbożu
8. Fiodor Dostojewski, Bracia Karamazow9. W.S.Reymont, Chłopi10. Neal Stephenson, Cykl barokowy
11. M.Houellebecq, Cząstki elementarne
12. Frank Herbert, Diuna
13. Stendhal, Czerwone i czarne
14. Borys Pasternak, Doktor Żywago
15. Cervantes, Don Kichot

16. Astrid Lindgren, Dzieci z Bullerbyn
17. Mikołaj Gogol, Martwe dusze
18. Albert Camus, Dżuma
19. Ernest Hemingway, Komu bije dzwon
20. Mika Waltari, Egipcjanin Sinhue
21.
Ken Follett, Filary ziemi22. Francois Rabelais, Gargantua i Pantagruel
23. F.S.Fitzgerald, Wielki Gatsby
24. Witold Gombrowicz, Trans-Atlantyk
25. Julio Cortazar, Gra w klasy
26. Thomas Mann, Czarodziejska góra27. Nikos Kazantzakis, Grek Zorba
28. Jonathan Swift, Podróże Guliwera
29. Szekspir, Hamlet
30. J.M. Coetzee, Hańba31. Fiodor Dostojewski, Idiota
32. Homer, Iliada
33. Mario Vargas Llosa, Rozmowa w katedrze
34. Josa Carlos Somoza, Klara i półmrok
35. Philip Roth, Kompleks Portnoya
36. Witold Gombrowicz, Kosmos
37. Chuck Palahniuk, Podziemny krąg
38. L.F. Celine, Podróż do kresu nocy
39. A.de Saint-Exupery, Mały Książę
40. A.A.Milne, Kubuś Puchatek, Chatka Puchatka41. Bolesław Prus, Lalka
42. G. Tomasi di Lampedusa, Lampart
43. James Jones, Cienka czerwona linia44. Vladimir Nabokov, Lolita
45. Joseph Conrad, Lord Jim
46. Ken Kesey, Lot nad kukułczym gniazdem
47.
Jacek Dukaj, Lód
48.
Stephen King, Lśnienie
49.
E.M.Remarque, Łuk triumfalny
50.
Nicolo Machiavelli, Książę
51.
John Fowles, Mag
52.
Anthony Burgess, Mechaniczna pomarańcza
53.
Jose Saramago, Miasto ślepców
54.
Sempe, Goscinny, Mikołajek
55.
Stieg Larsson, Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet
56.
Michaił Bułhakow, Mistrz i Małgorzata57. John Irving, Modlitwa za Owena
58.
William Golding, Władca much
59. Haruki Murakami, Kronika ptaka nakręcacza
60.
Dante, Boska komedia
61.
Orhan Pamuk, Nazywam się czerwień
62.
Victor Hugo, Nędznicy
63.
William Gibson, Neuromancer
64.
A.Huxley, Nowy wspaniały świat
65.
Homer, Odyseja
66.
Patrick Sueskind, Pachnidło
67.
Jan Potocki, Rękopis znaleziony a Saragossie
68.
Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz
69.
Joseph Heller, Paragraf 22
70.
Marek Hłasko, Piękni dwudziestoletni
71.
S.I.Witkiewicz, Pożegnanie jesieni
72.
Franz Kafka, Proces73. Stefan Żeromski, Przedwiośnie
74. William Wharton, Ptasiek
75.
John Milton, Raj utracony
76.
George Orwell, Rok 1984
77.
Umberto Eco, Imię róży
78.
Kurt Vonnegut, Rzeźnia numer pięć
79.
G.G.Marquez, Sto lat samotności
80.
Jaroslav Hasek,Losy dobrego żołnierza Szwejka czasu wojny światowej
81.
Stephen King, To
82.
Mark Twain, Przygody Tomka Sawyera
83.
Henryk Sienkiewicz, Trylogia
84.
Aleksander Dumas, Trzej muszkieterowie
85.
James Joyce, Ulisses
86.
Hermann Hasse, Wilk stepowy
87.
J.R.R. Tolkien, Władca pierścieni
88.
Lew Tołstoj, Wojna i pokój
89.
Sun Tzu, Sztuka wojny
90.
Fiodor Dostojewski, Zbrodnia i kara
91.
Leopold Tyrmand, Zły
92.
Howard Phillips Lovecraft, Zew Cthulhu
93.
Philip Kindred Dick, Ubik
94.
Steven Erikson - Malazańska Księga Poległych
95.
Lao Tsy, Droga
96.
Karen Blixen, Pożegnanie z Afryką
97.
Clive Staples Lewis - Opowieści z Narnii
98.
Arthur C. Clarke, 2001. Odyseja kosmiczna
99.
Sándor Márai, Żar
100.
Marcel Proust, W poszukiwaniu straconego czasuMoim zdaniem dziwna jest ta lista. Niektóre tytuły w ogóle nic mi nie mówią ( nie sprawdziłam ich jeszcze w Internecie), bo cóż to jest ta "Malazańska Księga Poległych" ? Cieszy mnie, ze jest np. Murakami.
Osobiście dorzuciłabym   101. Pamela Travers "Marry Poppins" ;)))
 źródło : http://www.ksiazka.net.pl
Ciekawa jestem jakie macie inne propozycje takie z przymrużeniem oka

"Potem" Guillaume Musso


Nie odkładaj niczego na 'potem", zwłaszcza miłości, troski o ukochaną osobę. Pokazuj jak bardzo ją kochasz, aby nie było za późno.
Książka Musso ma takie w sobie przesłanie, wywołuje refleksje, zadumę nad własnym życiem i postępowaniem.
Jedna jest tylko pewna rzecz na świecie, o której wszyscy dobrze wiemy, a którą lekcewazymy, nie myslimy na co dzień.- wszyscy kiedyś umrzemy.Kot z nas  zastanawia się nad tym kiedy to nastąpi? A gdyby tak któregoś dnia przyszedł ktoś do nas i zasugerował w zawoalowany sposób, że to już niedługo, co byśmy wówczas zrobili? Jakie uczucia by nami targały< co stałoby się najważniejsze na ten pozostały nam czas?
Musso wprowadza nas w życie młodego, prężnego adwokata, który pochodzi z tak zwanych nizin społecznych, a którego wychowywała samotna matka, niewykształcona emigrantka, która nigdy nie nauczyła się poprawnie mówić po angielsku.
Nathan Del Amico, bo o nim tu mowa kończy prestiżową uczelnię, zakochuje się w niezmiernie bogatej córce właściciela świetnie prosperującej, nowojorskiej kancelarii adwokackiej. Wbrew woli jej rodziców młodzi pobierają się, ich miłość jest prawdziwa, silna i niewzruszona.
Ambicja Nathana, aby zapewnić rodzinie byt na najwyższym poziomie prowadzi do tego, ze majątek, sława stają się dominującą rzeczą w jego życiu.Zaniedbuje rodzinę, nie widzi samotności żony. Mallory decyduje się , mimo że kocha Nathana, na rozwód.
Amico w dalszym ciągu ciężko pracuje, ale doskwiera mu samotność, od czasu do czasu odczuwa pewne dolegliwości sercowe. Pewnego dnia zjawia się u niego w biurze ordynator oddziału paliatywnego, opiekun ludzi beznadziejnie chorych, Garrett Goodrich, który ma nieziemską zdolność przewidywania śmierci innych osób. On to właśnie sugeruje, może nie wprost, w każdym razie tak odczytuje jego słowa Nathan, że niebawem adwokat umrze. Wiadomość poraża Amico, powoduje, że odżywają obrazy przeszłości, jego miłość do Mallory, wzmaga się tęsknota za córką, za tym wszystkim co stracił. Godrich przeprowadza go przez świat rzeczywisty, pełen bólu, nieszczęść, chorób, śmierci. wskazując to, co w życiu najważniejsze.Nathan buntuje się, nie wierzy, ale jakaś siła ciągnie go do doktora, ale zmienia się, walczy o miłość Mallory, bierze na siebie winę za wypadek, którego nie spowodował, poprawia  relacje z teściem. Wie, że ma dużo do zrobienia, ale czy zdąży przed śmiercią? Czy Garret Goodrich na pewno mówił o jego śmierci?
Są książki, które na długo zapadają się we mnie, noszę je w sobie i rozmyślam nad moim życiem. To jest jedna z nich. Takie MEMENTO

Musoo Guillaume : Potem. Warszawa: Albatros, 2009, 304s.

środa, 20 października 2010

"Koronacja czyli ostatni z Romanowów" Boris Akunin

Przeczytałam tę książkę jakieś trzy, cztery tygodnie temu, ale nie mogłam się zabrać do opisania jej, bo tak mnie pochłonęła praca, że na widok komputera ciemniało mi w oczach.
Literatura rosyjska jest mi prawie obca, poza sztandarowymi nazwiskami. Z Akuninem spotkałam się po raz pierwszy, ale chyba nie ostatni.
Pierwsze wrażenie - książka jest napisana bardzo ładnym stylem, piękny język literacki, fabuła rozbudowana, wielowątkowa.Postaci jest wiele i każda przedstawia inny charakter, wymaga innego spojrzenia i oceny.
Główny wątek - kryminalny. Tak jest to kryminał w całej swojej krasie, nie thriller, ale kryminał.
Akunin przenosi czytelnika do Moskwy w roku 1894, gdzie trwają przygotowania do koronacji cara Mikołaja II.
O tym co się wydarzyło opowiada sługa dworu  Afanasij Ziukin. Na początku powieści trudno było mi się przyzwyczaić to stylu snucia opowieści i jej języka, stylizowanego na XIX wiek, do tego rusycyzmy, z którymi ja tak nie koniecznie sobie radzę.
Podczas przygotowań do koronacji zostaje porwany najmłodszy syn Wielkiego Księcia Georgija Aleksandrowicza. Zbrodniarzem jest nikomu nie znany osobiście Lind., którego od wielu lat ściga Fandorin, niegdyś człowiek wysoko ustosunkowany, teraz detektyw amator. Fandorin wie, że Lind jest okrutnym mordercą, który swych ofiar nie pozostawia przy życiu.
Rozpoczyna się pojedynek, w grę wchodzi życie dziecka i bezcenny brylant, zdobiący carskie berło.Przestępca żąda w zamian za chłopczyka tej świętości carskiej - Orłowa, bez którego nie odbędzie się koronacja.
Akunin oprowadza czytelnika po Moskwie, po jej sławnych, zwykłych, mrocznych miejscach. Galeria postaci jest bardzo bogata, począwszy od carskiej rodziny, przez damy do towarzystwa, carskie kochanki, służących, po rzezimieszków, homoseksualistów .  Wszędzie tam szukamy Linda i jego kompanów. Do końca nie wiadomo kim on jest, czy odda dziecko żywe, a carski klejnot wróci na swoje miejsce. Bawi się świetnie podrzucając liściki z instrukcjami, strofując przeciwnika za złe wykonanie zadania, nakazuje rozkazuje, wyznacza spotkania i w końcu ucieka im sprzed nosa z dzieckiem ???
Dużą rolę odgrywa w pościgu na przestępcą sługa Afanasij Ziukin, który staje się prawą ręką Fandorina.Działają razem, ale nie wspólnie z carską policją. Doprowadza to do tego, że obaj są ścigani w Moskwie jako przestępcy. Ziukin to przymierze traktuje jako zło konieczne, bo bardzo mu się nie podoba sposób bycia Fandorina, jest z byt obcesowy, brak w nim szacunku dla rodziny carskiej. Poświęca się, aby uratować honor korony carskiej. Są tam dość śmieszne sytuacje, ale również i takie, które zmuszają do refleksji nad swobodą obyczajową naszych czasów.



środa, 13 października 2010

"Dziewczyna, która igrała z ogniem" Stieg Larsson

Udało mi się w końcu złapać tę książkę.Wciągnęła mnie razem z kapciami, podobnie jak pierwsza część Millennium.
W tej części Lisbeth Salander staje się podejrzaną o zamordowanie dziennikarza Daga, który wpadł na aferę związaną z seks handlem i jego dziewczynę Mię, niedoszłą doktorantkę kryminologii.
Za chwilę okazuje się, że zabity został opiekun prawny Lisbeth, Nils Bjurman, znany z pierwszej części. książki. Postać ciemna, mimo bardzo dobrej opinii w społeczeństwie, facet, który nienawidzi kobiet, jak określa go nasza bohaterka.
Lisbeth jest ostatnią osobą , która odwiedziła parę śledzącą aferę związana z handlem kobietami, policja na miejscu zbrodni znajduje  pistolet, należący do Bjurana, na którym są odciski Salander. Tak jak mogła mieć motyw, aby zabić adwokata, tak w przypadku Daga i Mii, motywu nie ma. Przez niemalze cała książkę przewija się pytanie DLACZEGO??
Detektyw - amator Mikael Blomkvist, z którym splotły się drogi Lisbeth, nie wierzy w winę swojej przyjaciółki? kochanki? współpracowniczki, wybawicielki z kłopotów ?
Właściwie nie wiadomo kim jest dla Mikael'a. Wiadomo na pewno, stacił z nią kontakt na całe długie dwa lata, a gdy się w końcu spotkali, oa nie chce z nim rozmawiać.
Lisbeth poszukuje nie tylko policja, w 100% przekonana o jej winie, szuka jej olbrzymi blondyn, człowiek - maszyna, który nie reaguje na ból, a jego ręce mają olbrzymią, miażdżącą siłę.
W seks aferę, której rozwiązania podejmuje się po śmierci Daga Blomkvist, zamieszani są znani politycy, dziennikarze, policjanci. Cała ta śmietanka wie, że publikacja książki zmarłego dziennikarza jest jak bomba wielkiego rażenia, która gdy wybuchnie zmiecie z powierzchni wiele znanych osób. Wniosek jest prosty : wielu chciałoby uciszyć dziennikarza i jego dziewczynę. Kto zabił i kto poluje na Salander?
Kim jest Zala, człowiek bez twarzy, a na którego wspomnienie wszyscy bledną? A co łączy adwokata Bjurana ze służbami tajnymi Szwecji i Zalą?
Wreszcie gdzie schowała się Salander, bo niktnie może jej znaleźć, ani policja ani Blomkvist, ani zbiry z blondynem na czele. Co łaczy dziewczynę z Zalą, dlaczego ona go szuka ?
Same pytania, ale w końcu są i odpowiedzi. Wyjaśnia się tajemnica ekstrawaganckiej Lisbeth i "całe zło", które wydarzyło się w jej życiu.
Chyba już więcej nie mogę napisać, bo nie chcę zdradzać tych tajemnic. Żałuje, że przeczytałam opis na okładce, bo bez tej informacji książka byłaby jeszcze ciekawsza.

Larsson Stieg : Dziewczyna, która  igrała z ogniem. Millennium. Warszawa : Jacek Santorski, 2009, 700s.