"Niewinność zagubiona w deszczu" Eduardo Mendoza

 Okładka książki przyciągnęła mój wzrok i ... skusiła.Piękna zakonnica z oczami wzniesionymi ku niebu i jej karminowe usta ( tak to widzę mimo biało-czarnego portretu) na fioletowym tle. 

Książeczka niewielka i jak wynika z treści wstępu ,samego autora, Mendoza miał zamiar stworzyć sztukę teatralną, ale ostatecznie zrezygnował z tego pomysłu.

Zaskakująca jest sama forma książki- wszystko pisane jest jednym ciurkiem, nie ma tam żadnych myślników oznaczających dialogi, tylko pełne zapisane linie tekstu.

Zaczyna się niewinnie. Młoda przeorysza klasztoru gdzieś w okolicach Barcelony poszukuje sponsorów, którzy pomogliby wyremontować stary budynek, by tam mógł powstać dom opieki dla starych ludzi.Puka do każdych drzwi z bardzo miernym skutkiem. W końcu trafia do domu miejscowego bogacza i utracjusza, który na dodatek jest bałamutnikiem i łowcą serc niewieścich.

Nie sposób czytać tę książkę ze śmiertelną powagą, bo przez atmosferę melodramatu (??) przebija dowcip autora. 

Twórczość Mendozy "znam" tylko na podstawie "Przygód fryzjera damskiego", gdzie groteska i absurd były aż w nadmiarze i wprost. Tu natomiast autor bawi się świetnie, a do czytelnika puszcza oko i zaprasza do wspólnej zabawy.

Jednak nie jest to płytka opowieść. Na tych 130 stronach dzieją się różne rzeczy, są wręcz wątki kryminalne, uprowadzenie, zbójcy i poznajemy różne postaci. 

I gdybym miała napisać jakiś wniosek to byłoby 

- po pierwsze -życie lubi zatoczyć koło; a po drugie - najważniejsza jest MIŁOŚĆ ;)

 Poprzednie wydanie tej powieści z 1997 roku nosi tytuł "Rok potopu" 

Mendoza Eduardo : Niewinność zagubiona w deszczu. Kraków : "Znak", 2011, 136s.